عود در آسیا
احتمالاً آسیا نخستین مکانی است که با خواندن یا شنیدن کلمهٔ «عود» به ذهنتان خطور میکند. کشورهای آسیایی هند، چین، ژاپن و کشورهای دیگر دارای غنی‌ترین سنت سوزاندن عود در جهان‌اند که توسط اشراف و اکثریت هر جامعه‌ای انجام می‌شود. فراوانی درختان و گیاهان معطر در سراسر شبه‌قارهٔ هند و آسیای شرقی حاکی از آن است که آن‌ها ازنظر مواد خام برای عود کمبودی ندارند؛ و با گسترش تمدن و دادوستد در میان آن‌ها بازرگانان چین و هند ابریشم و ادویه را از طریق جادهٔ ابریشم به غرب ارسال می‌کردند و با انواع گیاهان معطر مانند کندر و مر برخورد کردند و آن‌ها را به سرزمینشان آوردند.
عود در تمامی این 3 کشور بخش مهمی از سنت‌های مذهبی در بین کشیش‌های عالی‌مرتبه و مردم محلی محسوب می‌شود. در کتاب ودا (کتاب مقدس و قدیمی هندوها) چگونگی استفاده از عود به‌عنوان دارو ذکرشده است. در حقیقت ایجاد محیطی مناسب از بوهای خوش یکی از اولین مراحل درمان بیمار در سنت آیورودا محسوب می‌شود، بنابراین عود غالباً توسط راهبان و پزشکان تهیه می‌شود. در این سنت ترکیبات عود بر اساس 5 عنصر آیور ودا و مطابق با آن سیستم استفاده می‌شود. عود با بوی قوی خود و ترکیبات گیاهان دارویی در هند اهمیت بسیاری دارد.
چین
مصرف عود در چین به 2000 سال قبل از میلاد و در زمان مراسم‌های مذهبی برمی‌گردد، اوج مصرف عود مربوط به پادشاهان سانگ در قرن 10 الی 13 است. در این زمان تمامی ساختمان‌ها فقط برای مراسم عود ساخته می‌شد. چین به‌اصطلاح زادگاه عود شاخه‌ای جامد است؛ چون در اصل شاخهٔ خشک ندارد.
در چین باستان و امروزی از عود برای گرامیداشت اجداد و همچنین داروی سنتی استفاده می‌شود. آن‌ها برای مشکلات چشمی کافور می‌سوزانند، همچنین از آن برای بیماری‌های مزمن معده و قلب استفاده می‌کنند. با گسترش هنر ساخت عود، چینی‌ها «ساعت عود» را اختراع کردند که دارای چوب-های عود بود و عود به‌آرامی و با فواصل منظم می‌سوخت به‌گونه‌ای که می‌شد ساعت را با آن‌ها تنظیم کرد. یکی از ترکیبات رایج عود در زمان‌های قدیم و امروز چوب صندل و همچنین میخک،آگاروود، رازیانه و کافور بود که از طریق راه بازرگانی به خاورمیانه وارد چین شد.
تبت
سوزاندن رزین در تبت به‌صورت نارس بسیار رایج بود؛ اما آن‌ها طنابی از عود را با استفاده از پیچاندن گیاهان دارویی و رزین به درون طناب بافته‌شده تهیه می‌کردند و گاهی اوقات آن را معطر می‌کردند. ازنظر تبتی‌ها عود دارو محسوب می‌شد و ترکیبات مورداستفاده در آن غالباً مطابق با نوشته‌های وابسته به ودا یا آیورودا بود. ترکیبات رایج آن شامل گل‌ها، پیرو، کاکنج، کندر، علف لیمو، سدر و دیگر مواد خوشبوی منطقه بود.
عود تبتی معمولاً بوی خاک مانند و گیاهی دارد و مواد تشکیل‌دهندهٔ آن معمولاً شامل 30 و گاهی اوقات بیش از 100 ماده در یک فرمول جداگانه است.
در عصر جدید عود تبتی جنبهٔ تجاری پیداکرده و تولیدکنندگان تجارتی را شروع کرده‌اند که به جامعه برای حمایت از رشد اقتصادی کمک میکند. هدیه دادن در برنامه‌های اجتماعی کشورهای درحال‌توسعه توسط تجارت‌های بزرگ در تبت و هند معمول است.
ژاپن
عود در ژاپن بسیار «متداول» است. عود از قاره وارد جزایر شد و به شکل هنر برتر ترویج یافت. با ورود راهبان بودائی از چین، عود توسط افراد مذهبی استفاده می‌شد و در بین آن‌ها جنگجویان سامورایی کلاه‌خودشان را پیش از نبرد به‌عنوان نشانه‌ای از احترام برای افرادی که سرشان را به دست می‌آورند با عود خوشبو معطر می‌کردند. اشراف ژاپنی ازاینجا به عود علاقه‌مند شدند و آن را به هنری بانام کدو تبدیل کردند که شبیه به مراسم چای است. به این صورت که عود را می‌سوزاندند و آن را درون آتشدان ویژه‌ای دست‌به‌دست می‌گرداندند و به‌نوبت در مورد خصوصیات آن نظر می‌دهند. همچنین یک بازی ترتیب می‌دادند که ترکیبات آن را حدس بزنند. آگاروود و صندل از ترکیبات اصلی مورداستفاده در تهیهٔ چوب عود بود، اما انواع دیگری از گیاهان ازجمله سوسن زنجبیلی، نعناع هندی، پوست دارچین، شیرین‌بیان، اسطوخودوس، کافیشه و غیره در تهیهٔ عودهای ژاپنی بکار می‌رود.
در قرن شانزدهم باور بر این بود که کشیش‌های فرقهٔ زن مدرکی بانام 10 خاصیت عود (Koh) دارند که شامل خصوصیات اصلی عود و همچنین مزایای آن است:
به بهتر شدن روابط عاطفی کمک میکند.
ذهن و جسم را تازه میکند.
آلودگی را از بین می‌برد.
باعث هوشیاری می‌شود.
در تنهایی مثل یک دوست است.
در میان مشغله‌ها لحظه‌ای آرام‌بخش را به وجود می‌آورد.
مقدار زیاد آن هرگز شخص را ناراحت نمی‌کند.
حتی مقدار کمی از آن‌هم خوشحال‌کننده است.
زمانه تأثیر آن را تغییر نمی‌دهد.
استفادهٔ روزانه از آن بی‌ضرر است.
تقریباً 70 درصد عودهای ژاپن در جزیره‌ای بانام آواجی تهیه می‌شود.
بدون دیدگاه